Genetyka kliniczna jest dynamicznie rozwijającą się dziedziną medycyny, która zajmuje się diagnozowaniem zależności pomiędzy chorobami i wadami wrodzonymi a nieprawidłowościami  budowy, liczby i funkcjonowania genów i chromosomów oraz dziedziczeniem predyspozycji do wystąpienia choroby. Badanie lekarskie w genetyce klinicznej obejmuje badanie przedmiotowe Pacjenta z oceną dysmorfologiczną, analizą wywiadu, dokumentacji medycznej i wywiadem rodzinnym, oraz ordynację zasadnych laboratoryjnych testów genetycznych. Po ich wykonaniu ponowna wizyta lub rozmowa z Pacjentem polega na omówieniu znaczenia wyników, oraz, w przypadku ustaleniu rozpoznania,  poradnictwie genetycznym z wydaniem pisemnej karty diagnostyki/ porady genetycznej. Ważne jest okazanie na wizycie wykonanych wcześniej wyników badań i dokumentacji medycznej, a także udostępnienie informacji o rozpoznanych przewlekłych i wrodzonych chorobach u krewnych do III stopnia.

Dysmorfologia to nauka opisująca wady oraz specyficzne odrębności budowy i wyglądu ciała, czyli fenotypu, nazywane cechami dysmorficznymi. Badanie dysmorfologiczne Pacjenta w kierunku identyfikacji cech dysmorfii może wskazywać na podejrzenie określonego zespołu wad wrodzonych lub choroby genetycznej. Analiza cech dysmorfii twarzy,  jest także wykonywana na podstawie fotografii Pacjenta i zastosowaniu elektronicznych programów fenotypujących. Dla procesu diagnozowania w kierunku podejrzewanej choroby  genetycznej pomocne może być okazanie zdjęć najbliższych członków rodziny, zarówno chorych i jak i zdrowych.

Medycyna ogólna jest w pewnym sensie synonimem medycyny holistycznej. Badanie ogólno-lekarskie, wykraczające poza część ciała, na którą wskazuje Pacjent, lub obszar dotknięty  niedomaganiem, wymaga czasu i uważności, którą oferuję moim Pacjentom. Wyspecjalizowana medycyna XXI sięgając w głąb tkanek, do genów i molekuł, diagnozuje wnikliwie, ale wąsko, tymczasem przyczyna może być prosta, ale obok badanego obszaru. Szerokie spojrzenie na cały organizm i historię chorego człowieka, może ujawnić „oścień”, który będzie prostszy do usunięcia, niż skutki, które on wywołuje. W trakcie wywiadu zapytam Pacjenta o odczucia, zdarzenia i dolegliwości, które wydają się mu ważne, choć pozornie nie mają znaczenia dla głównego problemu zdrowotnego. Mam przekonanie, że wielu z nas intuicyjnie przeczuwa pierwotne przyczyny swojej choroby. Zastanowimy się razem, jak je zweryfikować w nadziei, że odkryta prawda wskaże na  prawidłową metodę postępowania leczniczego.

Psychobiologia to koncepcja spojrzenia na ciągłość wydarzeń życia człowieka i jego krewnych, w którym sfera ducha przenika materię. Łącznikiem między nimi jest centralny i obwodowy układ neuro-hormonalny. Powszechnie wiadomo, że stres wpływa negatywnie na zdrowie i przyczynia się do powstawania chorób. Psychobiologia wskazuje na możliwe powiązania pomiędzy psycho-emocjonalnymi przeżyciami człowieka a  chorobą określonych tkanek i narządów. W przypadku przewlekłej choroby fizycznej, szczególnie nieuleczalnej dla współczesnej medycyny, ich zrozumienie może wskazać na przydatne działania w przestrzeni myśli i emocji. Ich owoce, w postaci pokoju wewnętrznego i równowagi psycho-fizycznej będą wsparciem dla procesu regeneracji lub przynajmniej stabilizacji stanu zdrowia.

Medycyna holistyczna wywodzi się greckiego słowa holos, czyli „całość”. Medycyna holistyczna opiera się na założeniu, że człowiek jest układem całościowym obejmującym ciało, umysł, duszę i emocje. Zakłada się również, że pacjent będzie czynnie uczestniczył w procesie leczenie, nie tylko biernie mu się poddawał. Zasadą medycyny holistycznej jest założenie, że należy szukać źródłowych przyczyn choroby,  nie tylko patomechanizmów biologicznych i leczyć problem u podstaw, a nie jedynie objawy. Dążymy do równowagi i pokoju na wszystkich poziomach życia człowieka, bo to jest warunkiem  zdrowia i szczęścia. „Ważniejsze jest poznanie, jaki pacjent ma chorobę, niż jaką chorobę ma pacjent” (William Osler). Medycyna holistyczna uznaje metody współczesnej medycyny akademickiej, ale i szeroko rozumianą medycynę naturalną: ziołolecznictwo, terapię manualną, relaksacyjną, aromaterapię, techniki oddechowe, medytację i różne formy psychoterapii.

Obserwacja, że myślenie napełnione  wartościami pozytywnie wpływa na stan  zdrowia psycho-fizycznego jest podstawą hagioterapii, czyli metody „leczenia świętością”. Twórcą metody jest Chorwat, ś.p. ksiądz prof. Tomislav Ivanczicz. Hagioterapia opisała sposoby terapii, korzystając z antroplogicznej koncepcji człowieka i zasad szczęśliwego życia płynących z Ewangelii Jezusa Chrystusa. Lekami są dobre myśli, słowa i uczynki,  gromadzenie zasobów nadziei, miłości i wiary. Lekiem jest odkrywanie prawdy, sensu i misji  życia.  Terapia ta jest sprawdzoną w praktyce drogą uwolnienia i uzdrowienia. Jest przeznaczona dla każdego człowieka, także dla niechrześcijan, którzy jednak uznają istnienie Boga.