Zaczęłam pytać Boga: Jak mam dalej pomagać moim Pacjentom? Jak dalej pracować? Nie chcę być lekarzem, który rozwiewa nadzieję, miesiącami diagnozuje choroby podejrzane o przyczyny genetyczne, ale niemożliwe do leczenia. W końcu zapytałam Maryję: co robić w tej sytuacji… A Ona powiedziała, to co zawsze mówi: Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie. Co On mówi? Nie wiedziałam. Żeby spełnić jej prośbę, musiałam się dowiedzieć. Jako katoliczka, znałam różne modlitwy i 10 przykazań, ale nie pamiętałam, co mówi/co powiedział Jezus. Zaczęłam więc codziennie czytać Ewangelię w kluczu liturgii z dnia: stare i nowe czytanie, psalm. 

Dzień po dniu.
Po kilku tygodniach odczułam zadziwienie Słowem, które w sposób delikatny, choć konkretny zaczęło tłumaczyć wydarzenia, podpowiadać w codziennych sytuacjach, a także wskazywać coraz wyraźniej co i jak powiedzieć Pacjentowi. Słuchając wywiadów medycznych ludzi, o ich chorobach i cierpieniach, ale też zawikłanych losach rodzinnych i zranionych emocjach, odczuwałam głębokie współczucie i przynaglenie, aby opowiedzieć konkretne Słowo, fragment, scenę z Ewangelii. Nie raz zobaczyłam żywą reakcję Pacjenta, zaskoczenie i niedowierzanie, ale też radość, tęsknotę, wzruszenie. Usłyszałam: „dziękuję… ważne jest to, co pani powiedziała”; „pasuje mi do… ”; „nigdy bym nie pomyślała, że…”; „podniosło mnie to na duchu…”. Nie raz w zgaszonych, smutnych oczach Pacjentów widziałam rozbłysk Nadziei. Widząc ich reakcję, w duchu wołałam: dzięki Ci Jezu, żywe i prawdziwe jest Twoje Słowo!
Odkrycie, że Słowo Boże „rozmawia” ze mną, przekonało mnie, żeby dać Mu stałe miejsce podczas wizyty lekarskiej. Oprócz zbadania i wysłuchania Pacjenta, chciałam zostawić czas dla Słowa. Bo każdy człowiek zasługuje na Słowo Boże. Ono może poprowadzić na drogę uwolnienia i uzdrowienia, każdego, kto zechce Je przyjąć. Bo dla Boga nie ma chorób nieuleczalnych.